"Μην με παίρνεις τηλέφωνο τώρα, θα τα πούμε μετά, σιγά, πώς κάνεις έτσι;"
Αυτό άκουσε μια μάνα προτού βρει το
παιδί της νεκρό, ξαφνικά, από το πουθενά, λόγω της ανικανότητας κάποιων,
γνωστών και αγνώστων. Και ακόμα όλοι λέμε «γιατί», πώς έγινε αυτό και ακόμα δεν
μπορεί κανείς να το πιστέψει. Και όμως, δυστυχώς, πέρασε ήδη ένας χρόνος από
αυτό το τραγικό δυστύχημα, ένα γεγονός που θορύβησε και συγκίνησε όλον τον κόσμο
κάτι το ντροπιαστικά ανεπανάληπτο.
Σήμερα, λοιπόν, καλούμαστε να θυμηθούμε
τις 57 ψυχές των ανθρώπων μας, που πια είναι και δικοί μας άνθρωποι. Είναι δική
μας ευθύνη να τους θυμόμαστε και να τιμάμε την μνήμη τους. Γιατί αυτοί οι
άνθρωποι πέθαναν αιφνίδια, χωρίς να το περιμένει κανείς ενώ είχαν όλο τη ζωή μπροστά
τους, άπλετο χρόνο. Ούτε να χαιρετήσουν ή να ανταμώσουν με τους συγγενείς και
τους φίλους τους δεν πρόλαβαν. Και αυτό πρέπει να μας γίνει μάθημα. Ποτέ δεν
ξέρεις τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Ας αναρωτηθούμε το γιατί. Γιατί να χαθούν τόσες
αθώες και αγνές ψυχές από τις παραλείψεις και τα λάθη άλλων;
Το σύνθημα στα πικέτα επιμελήθηκαν οι μαθήτριες του σχολείου μας Εριφύλη Κώτη και Κατερίνα Μακρή του τμήματος Β2.