Η 6η Μαρτίου Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού

Αφιέρωμα στην Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού.

Παρακολουθώντας την ταινία «Gifted Hands». 

Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού. Βασικός στόχος είναι η επαγρύπνηση απέναντι σε ένα πρόβλημα που συνεχώς εντείνεται επηρεάζοντας την καθημερινότητα ολοένα και περισσότερων μαθητών.

Οι μαθητές μας, στο πλαίσιο του μαθήματος των Καλλιτεχνικών και υπό την επίβλεψη της καθηγήτριάς τους, φιλοτέχνησαν το έργο που βλέπετε εδώ.

Την Τρίτη, 5 Μαρτίου 2024, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού οι μαθητές και οι μαθήτριες του σχολείου μας παρακολούθησαν στο αμφιθέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» του Δημαρχείου, την ταινία με τίτλο: “Gifted Hands”. 

Η αληθινή ιστορία του Ben Carson (Cuba Gooding Jr.), του νευροχειρουργού, που τόλμησε όσα οι άλλοι απέφευγαν, του παιδιού, που η πορεία του προς την καταξίωση πέρασε από χίλια κύματα, εντυπωσίασε τους μικρούς μαθητές μας.

Ο μαθητής του Β3 Μηνάς Αγγελόπουλος καταθέτει τις σκέψεις του.

Η ταινία που παρακολουθήσαμε αφορά τον Μπεν Κάρσον, ένα νεαρό νευροχειρουργό εγκεφάλου. Μια αληθινή ιστορία με δυνατά διδάγματα και πολλή συγκίνηση. Αυτό που σου μένει στο τέλος είναι το πιο σημαντικό: ότι ο καθένας μας μπορεί να καταφέρει τα πάντα αρκεί να πιστεύει στον εαυτό του και στις δυνάμεις του, να αποδέχεται τα λάθη του και να μαθαίνει από αυτά! Να μην φοβάται τα δύσκολα, αλλά να προσπαθεί και να κοιτάει μόνο μπροστά! Πάντα με τη σωστή υποστήριξη να μην τα παρατάει και αν κάτι το θέλει πολύ, θα το καταφέρει. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ξεχωριστοί, αλλά και πόσο ίδιοι..  

Η μαθήτρια του Β4  Αγγελίνα Μπακρατσά καταθέτει, επίσης, τις δικές της σκέψεις.

Η ταινία 'Gifted Hands' παρουσιάζει το θέμα του εκφοβισμού μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που παρά τις αντιξοότητες της ζωής κατάφερε να κερδίσει την αποδοχή και την εκτίμηση όλων. 

Η θλίψη για τις δύσκολες συνθήκες της παιδικής του ηλικίας, μεγαλώνοντας σε ένα οικονομικά και συναισθηματικά στερημένο περιβάλλον, ο θυμός για τον τρόπο που οι συνομήλικοί του παρεξηγούσαν την εικόνα του και τις αποδόσεις του, χωρίς να αναρωτηθούν για την αιτία τους, η αγανάκτηση και η οργή για την αδικαιολόγητη επιθετικότητα που βίωσε στο σχολικό και εξωσχολικό περιβάλλον είναι κυρίαρχα συναισθήματα στην αρχή της ταινίας. 

Όταν όμως η αδυναμία του παιδιού γίνεται πείσμα και θέληση και δύναμη, τα συναισθήματα αντιστρέφονται. Η αισιοδοξία ότι καθένας μπορεί να επιλέξει ο ίδιος το μέλλον του, να σταθεί περήφανα απέναντι στις προκλήσεις και τις αμφισβητήσεις και να αλλάξει ένα 'προδιαγεγραμμένο' στα μάτια των άλλων μέλλον είναι αυτή που γεμίζει τελικά τον θεατή με θαυμασμό για τον ήρωα. 

Κρυφά σκέφτεται και ο ίδιος ό,τι δυσάρεστο έχει βιώσει (γιατί ας μην κρυβόμαστε... όλοι έχουμε κάποια στιγμή υποφέρει!) και δανείζεται τη δύναμη του παιδιού και την επιμονή του για να επιτύχει κι ο ίδιος τους στόχους του. Δεν λείπουν όμως και οι σκέψεις ενοχής για όσους έχουν βρεθεί στην πλευρά του θύτη ή του παρατηρητή, που όταν χρειάστηκε δεν αντέδρασε...   

Λύπηση και ντροπή... όχι για αυτούς που υπέφεραν, αλλά για αυτούς που επιτέθηκαν και θαυμασμός κι εκτίμηση για όσους σηκώθηκαν, παρόλο που χτυπήθηκαν. 

Εδώ μπορείτε να διαβάστε κάποια έντονα συναισθήματα που κατέγραψαν μαθητές και μαθήτριες.